Wangsit Siliwangi

SAKABEH turunan dia ku nga­ing ba­kal dilanglang. Tapi, ngan di waktu anu perelu. Nga­ing bakal datang deui, nulungan nu barutuh, mantuan anu saru­sah, tapi ngan nu hadé laku-lampahna.

Mun ngaing datang moal kadeuleu, mun ngaing nyarita moal ka­déngé. Mémang ngaing bakal da­tang.

Tapi ngan ka nu rancagé haténa, ka nu weruh di semu anu saéstu, anu ngarti ka­na wangi anu sajati jeung nu sur­ti lantip pikirna, nu hadé laku lampahna.

Mun ngaing datang teu ngarupa teu nyawara, tapi méré ciri ku wawangi.

Ti mimiti poé ieu Pajajaran leu­ngit ti alam hirup. Leungit dayeuhna, leungit nagarana.

Pa­jajaran moal ninggalkeun ta­pak, jaba ti ngaran pikeun nu mapay. Sabab bukti anu kari, bakal réa nu malungkir!

Tapi engké jaga bakal aya nu nyoba-nyoba, su­pa­ya anu laleungit kapanggih deui.

Nya bisa, ngan mapayna ku­du maké amparan. Tapi anu marapayna loba nu arieu-aing pang pinterna. Mudu arédan heula.

Engké bakal réa nu kapanggih, sabagian-sabagian. Sabab kaburu di­larang ku nu disebut Raja Pa­nye­lang!

Aya nu wani ngoréhan terus-te­rus, teu nga­hiding ka pang­la­rang, ngo­réh­an bari ngalawan, ngalawan sa­ba­ri seuri.

Nyaéta budak angon, imahna di birit leuwi, pantona ba­tu satangtungeun, kahi­euman ku handeuleum, karimbunan ku hanjuang.

Ari ngangonna? Lain kebo lain embé, lain méong, lain banténg, tapi ka­lakay jeung tutunggul.

Inyana jongjon ngoréhan, ngumpulkeun anu kapanggih. Sabagian disumputkeun, sabab acan wayah ngalalakonkeun.

Engké mun geus wayah jeung mang­sana, baris loba nu kabuka jeung raréang mén­ta dilalakon­keun.